Wodociągi miejskie

Wodociągi miejskie z XVIII wieku

Dawne wodociągi miejskie są przykładem XVIII wiecznej sztuki inżynierskiej i nietypowym przykładem architektury z tego okresu.

Plagą miasta w czasach nowożytnych były pożary. Jeden z największych miał miejsce w maju 1722 roku. Właśnie po tym wydarzeniu władze miasta, przy wsparciu finansowym króla Prus Fryderyka Wilhelma, rozpoczęły przygotowania do budowy.

Prace ruszyły w 1726 roku, a zakończono je w 1730 roku. W trakcie prac ułożono pod ulicami sieć rur drewnianych i stalowych, wymurowano kanały wodociągów, a na rynku miejskim zainstalowano pompy. Obiekt, który przetrwał do naszych czasów, to kanały wodociągów z czterema studniami. Znajdują się one około 3,5 m pod rynkiem miejskim.

Wejście znajduje się przy ulicy Reja w fundamentach dawnego muru miejskiego od strony wschodniej. Kanały zostały wykonane metodą odkrywkową. Mają one z grubsza kształt dużej odwróconej litery F. Ściany kanałów wykonane są z czerwonej, pruskiej cegły, mają grubość od 70 do 80 cm i są przesklepione kolebkowo. Wysokość kanałów wynosi od 200 do 230 cm, a szerokość od 120 do 130 cm. Długość korytarza głównego wynosi 120 m, a odnogi wschodniej i zachodniej odpowiednio 45 i 42 m. Każda odnoga zaczyna się i kończy zbiornikiem o średnicy około 4m, który można obejrzeć przez specjalne otwory. Po wybudowaniu wodociągów na szczycie każdego zbiornika znajdowały się studnie, zastąpione w XIX wieku pompami.

Autor: Piotr Pilewski